ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κύριο άρθρο: Αρχαία ελληνική μουσική







Ο Αρίων σε θαλάσσιο άτι, έργο του Γουΐλιαμ-Άντολφ Μπούγκερο (1855).

Τη μεγάλη σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στη μουσική φανερώνουν πλήθος ποιητικές αναφορές, παραστάσεις και μύθοι. Έτσι ο Ορφέας με την λύρα του γοήτευε τ' άγρια θηρία, οι πέτρες, γοητευμένες από το παίξιμο του Αμφίονα, πήγαιναν χορεύοντας και έμπαιναν μόνες τους στη θέση που έπρεπε όταν πρωτοκτιζόταν η Θήβα, και ο Αρίωνας γοήτευε με την κιθάρα του τα δελφίνια της θάλασσας. Οι μύθοι αυτοί φανερώνουν μια βαθιά πίστη στη δύναμη της τέχνης των ήχων και παραπέμπουν σε πεποιθήσεις για τις μαγικές ιδιότητες της μουσικής, κοινές σε όλους σχεδόν τους μουσικούς πολιτισμούς του κόσμου.
Είδη και μορφές
Η αρχαία ελληνική μουσική ήταν μονοφωνική. Από τις σωζόμενες πηγές μαρτυρείται επίσης ένα είδος ετεροφωνίας, ενώ η πολυφωνία φαίνεται ότι δεν ήταν σε χρήση. Το αρχαιοελληνικό μέλος ταυτιζόταν απόλυτα με την ποίηση με τρόπο που ήχος και λόγος συνταιριάζονταν σε ένα αδιαίρετο σύνολο, όπου ο ρυθμικός στίχος υπαγόρευε το ρυθμό της μελωδίας (μέτρο) και δενόταν μαζί του. Γι' αυτό και τις περισσότερες φορές, ποιητής και συνθέτης ήταν το ίδιο πρόσωπο. Έτσι το μέτρο της ποίησης καθόριζε και το μέτρο της μουσικής που έφτασε σε μεγάλη ποικιλία, παρακολουθώντας την πλούσια ποιητική μετρική και τους τρόπους της απαγγελίας.
Την πρώτη μορφή έντεχνης ποίησης και μουσικής τη συναντάμε στην μορφή του ομηρικού έπους. Σε αυτά τα χρόνια οι αοιδοί (ποιητές και μουσικοί ταυτόχρονα) ιστορούσαν - άλλοτε σε συμπόσια και άλλοτε σε επίσημες γιορτές και αγώνες - πολεμικές δόξες και κατορθώματα, συνοδεύοντας την απαγγελία τους με τη λύρα ή την κιθάρα. Φήμιος, Θάμυρης, Δημόδοκος είναι ονόματα αοιδών που αναφέρει ο Όμηρος σαν τους πιο ξακουστούς της εποχής του.
Στους ίδιους καιρούς ήταν γνωστά και διάφορα άλλα λαϊκά τραγούδια, όπως ο θρήνος και ο ιάλεμος (μοιρολόι), ο λίνος (θρηνητικό τραγούδι για τον αποχωρισμό θέρους και φθινοπώρου), ο υμέναιος (τραγούδι του γάμου), ο κώμος (που έκλεινε τα γλέντια) και άλλα.
Σε αντίθεση με την επική, η λυρική ποίηση, που αναπτύχθηκε τον 7ο και 6ο αιώνα, εκφράζει υποκειμενικά συναισθήματα του ποιητή. Με τις ωδές, τους παιάνες, τα επινίκια, τα παρθένεια, τα επιθαλάμια, ανάδειξαν την άφταστη τέχνη τους σειρά ολόκληρη από λυρικούς ποιητές ο Αλκαίος, η Σαπφώ, ο Ανακρέοντας, ο Πίνδαρος, η Κόριννα, ο Στησίχορος είναι οι πιο γνωστοί της εποχής εκείνης.
Ο 5ος π.Χ. αιώνας είναι ο αιώνας ακμής της αττικής τραγωδίας και κωμωδίας, που φαίνεται να έχει τις ρίζες της στη λατρεία του Διονύσου και ιδιαίτερα στο διθύραμβο και σε άλλα χορευτικά τραγούδια, όπως τα φαλλικά, με σκωπτικό και άσεμνο πολλές φορές περιεχόμενο. Το νέο αυτό δραματικό είδος έδενε αναπόσπαστα ποίηση, μουσική και χορό. Έτσι τα χορικά μέρη, τραγουδιόνταν με συνοδεία αυλού, ενώ οι μονόλογοι και οι διάλογοι γίνονταν με συνοδεία λύρας ή κιθάρας.
Η ενόργανη μουσική (αυλητική και κιθαριστική τέχνη) αναπτύσσεται και αυτή σε πολύ μεγάλο βαθμό από το β' μισό του 5ου αι. π.Χ. Στους διάφορους μουσικούς αγώνες, που διοργανώνονταν, οι καλύτεροι αυλητές και κιθαρωδοί, έπαιρναν χρηματικά ή άλλου είδους βραβεία. Ανάμεσά τους ακουστός ο αυλητής Σακάδας, θριαμβευτής στους Δελφικούς αγώνες, και ο Τιμόθεος από τη Μίλητο. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ενόργανη αυτή συνοδεία του τραγουδιού, χρησιμοποιούσε, πολλές φορές, διάφορα μετρικά μελωδικά στολίδια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως αλλοιωνόταν έτσι, και ο μονόφωνος χαρακτήρας της μουσικής, αφού μοναδικός σκοπός του ενόργανου ήχου, ήταν η υπογράμμιση του ρυθμού, που λογαριαζόταν ως το βασικότερο στοιχείο της μουσικής.
Μουσικά όργανα
Όσο για τα μουσικά τους όργανα, αυτά ήταν έγχορδα, κρουστά και πνευστά. Το δοξάρι ήταν άγνωστο στους αρχαίους Έλληνες. Τα έγχορδα ήταν συνήθως του τύπου της λύρας (χέλυς, βάρβιτος, κιθάρα, φόρμιγξ). Από τα τέλη τουλάχιστον του 7ου αιώνα π.Χ. υπήρχαν και κάποια είδη άρπας (τρίγωνον), ενώ από τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. μαρτυρούνται και κάποιες πανδουρίδες (έγχορδα του τύπου του λαούτου), οι οποίες θεωρούνται πρόγονοι του σημερινού ταμπουρά, κατασκευαστικά και ετυμολογικά.
Στα πνευστά συγκεταλέγονταν συνήθως οι αυλοί, μονοί ή διπλοί, με διπλή συνήθως γλωσσίδα, σαν τον σημερινό ζουρνά και οι σύριγγες, μονοκάλαμες ή πολυκάλαμες. Κλασικός στην ελληνική λογοτεχνία είχε γίνει ο συνδυασμός της λύρας (ή κιθάρας) με τον αυλό.
Κρουστά ήταν τα κρόταλα ή κρέμβαλα, τα τύμπανα, τα κύμβαλα, καθώς και διάφορα σείστρα και κουδούνια (κώδωνες). Η χρησιμοποίηση του κρουστών δεν ήταν τόσο διαδεδομένη στην αρχαία ελληνική μουσική, εκτός από τις τελετές οργιαστικού χαρακτήρα, όπου γινόταν χρήση κυρίως τυμπάνων, κυμβάλων και κουδουνιών.
Ελληνιστική εποχή
Στην ελληνιστική εποχή ο λόγος, η μουσική και ο χορός αρχίζουν να διαχωρίζονται σε ξεχωριστούς κλάδους και να μην αποτελούν σαν και πρώτα μια τέλεια ενότητα. Έτσι, ο διθύραμβος, από ομαδικό, λατρευτικό τραγούδι που ήταν, τώρα τραγουδιέται από ένα πρόσωπο για να φανερωθεί και να επιβληθεί, ένα πνεύμα δεξιοτεχνίας. Αρχίζει η εποχή των "βιρτουόζων", που είναι περιζήτητοι και πληρώνονται μεγάλα ποσά.

Βυζαντινή και μεταβυζαντινή εποχή
Κύριο άρθρο: Βυζαντινή μουσική
Λέγοντας βυζαντινή μουσική εννοούμε τη μουσική της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας, όπως διαμορφώθηκε στους βυζαντινούς χρόνους και μετά από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όπως οι περισσότερες μορφές τέχνης που έχουν σωθεί από εκείνη την εποχή, έτσι και η βυζαντινή μουσική εξυπηρέτησε βασικά την Εκκλησία και αποτελεί μια σύνθεση από αρχαία ελληνικά, στοιχεία και διάφορες ανατολικές μουσικές επιδράσεις.
Χαρακτηριστικά στοιχεία της βυζαντινής μουσικής είναι: η μονοφωνία, η έλλειψη ενόργανης συνοδείας και το σημειογραφικό παρασημαντικό της σύστημα, που εξελίχθηκε σταδιακά στο πέρασμα των αιώνων. Η Ορθόδοξη Εκκλησία από τους πρώτους κιόλας χριστιανικούς αιώνες, είχε αποκλείσει τα μουσικά όργανα από την λατρεία. Βέβαια από τον 4ο αιώνα βρίσκουμε στο Παλάτι, στον Ιππόδρομο, στην Αγία Σοφία κ.ά. το όργανο (εφεύρεση του Αλεξανδρινού Κτησίβιου), το οποίο χρησίμευε στην κοσμική μουσική και μόνο για την εκγύμναση των ψαλτών.
Την ιστορία της βυζαντινής μουσικής μπορούμε να τη χωρίσουμε σε 3 εποχές.

Νεοελληνική μουσική
Κύριο άρθρο: Νεοελληνική μουσική
Με τον όρο νεοελληνική μουσική εννοείται το σώμα της ελληνικής μουσικής και καλύπτει χρονικά την περίοδο από τον 16ο αιώνα έως τη σύγχρονη εποχή. Από τις απαρχές της νεοελληνικής μουσικής και τον Φραγκίσκο Λεονταρίτη, τη νεοελληνική όπερα, τη Νεοελληνική Εθνική Μουσική Σκηνή, την νεοελληνική ηλεκτρακουστική εποχή, τον Ν. Σκαλκώτα και τον Γ.Α. Παπαϊωάννου η νεοελληνική μουσική φέρει εγγενώς ένα πλούσιο παρελθόν σε ό.τι αφορά στη λόγια και τη λαϊκή της παράδοση.
Δημοτικό τραγούδι
Κύριο άρθρο: Δημοτικό τραγούδι
Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι αναπτύχθηκε παράλληλα με την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και διαδόθηκε κυρίως με προφορικά μέσα. Είναι και αυτό μονοφωνικό και τροπικό στη δομή του, ενδεικτικό μάλιστα είναι ότι η πιστότερη καταγραφή του γίνεται με την βυζαντινή σημειογραφία. Δεν ήταν άγνωστο επίσης το φαινόμενο κατά το οποίο τα λόγια γνωστών εκκλησιαστικών μελών αντικαθιστούνταν ακόμα και με σατυρικούς στίχους και τραγουδιούνταν σε γιορτές και πανηγύρια, πράγμα που είναι αποδεδειγμένο ότι συνέβαινε κατά καιρούς και με την δυτική εκκλησιαστική μουσική του Μεσαίωνα.
Ακριτικό και Κλέφτικο
Ως αρχή του δημοτικού τραγουδιού θεωρείται το ακριτικό τραγούδι, που δημιουργήθηκε στη χρονική περίοδο από τον 9ο έως και 11ο αιώνα περίπου. Η θεματολογία του ήταν η ζωή και τα ηρωικά κατορθώματα των ακριτών, που κατοικούσαν στα σύνορα της βυζαντινής αυτοκρατορίας με σκοπό την προστασία των συνόρων από τις συχνές εξωτερικές επιθέσεις της εποχής. Τη σκυτάλη από το ακριτικό τραγούδι πήρε το κλέφτικο, το οποίο διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και σε πανηγύρια στα χρόνια της τουρκοκρατίας, με κορύφωση στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.Το κλέφτικο τραγούδι ήταν δημιούργημα της ρωμέικης ζωής, εμπνευσμένο από τη ζωή και τη δράση των κλεφτών και των αρματωλών είναι γεμάτο από αυθορμητισμό και ειλικρίνεια συγκίνησης.

Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 3ης ΟΜΑΔΑΣ: Τάκης Κ., Κωστής Π., Δημήτρης Σ., Γιώργος Δ.

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ, ΜΝΗΜΕΙΑ ΛΟΝΔΙΝΟΥ

ΛΟΝΔΙΝΟ

Αξιοθέατα



Οι Heritage Lines με λεωφορεία Routemaster είναι τo κινητό αξιοθέατο της πόλης
Η βρετανική πρωτεύουσα περιλαμβάνει πληθώρα ιστορικών μουσείων και θεάτρων, μέγαρα μουσικής, παλάτια καθώς και αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς. Είναι επίσης η έδρα πολλών πρεσβειών από όλο τον κόσμο.
Μουσεία και πινακοθήκες
Ανάμεσα στα αξιοθέατα της πόλης είναι το Βρετανικό Μουσείο, του οποίου η ιστορία ξεκινά το 1783. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και πλέον αξιόλογα μουσεία στον κόσμο και εδρεύει στο Μπλούμσμπερι. Το Μουσείο Τισό είναι επίσης δημοφιλές. . Εκεί εκτίθενται κέρινα ομοιώματα από προσωπικότητες της Γαλλικής Επανάστασης αλλά και παλαιών και σύγχρονων (εν ζωή και μη) πολιτικών, καλλιτεχνών και προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο. Άλλα μουσεία είναι το Εθνικό Στρατιωτικό Μουσείο, το Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου, όπου εκτίθενται κοσμήματα και έργα από την εποχή της Αναγέννησης, το Μουσείο του Λονδίνου, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών, το Μουσείο Ουέλιγκτον, με εκθέματα από το αποικιακό παρελθόν, το Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο, το Μουσείο του Σαιν Τζέιμς Πάλας, που ξανακτίστηκε το 19ο αιώνα και αποτελεί την έδρα του Πρίγκιπα της Ουαλίας, το Μουσείο Θεάτρου, το Εθνικό Ναυτικό Μουσείο, το Μουσείο Μεταφορών, η Συλλογή Ουάλας, με έργα της γαλλικής τέχνης του 18ου αιώνα, το Μουσείο Ντιζάιν και πλήθος άλλων. Επίσης, το Λονδίνο κοσμείται από αξιόλογες πινακοθήκες, όπως η Βασιλική Πινακοθήκη, η Εθνική Πινακοθήκη[136] στην Πλατεία Τραφάλγκαρ, η Πινακοθήκη Τέιτ , με έργα τέχνης από το 16ο αιώνα και έπειτα[137], η Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης Τέιτ, η Πινακοθήκη Κουρτό και άλλες.


Ιστορικά κτήρια
Το Μάτι του Λονδίνου

Ηλιοβασίλεμα πάνω από τον Ποταμό Τάμεση, με τη Γέφυρα του Λονδίνου.

Ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου.
Τα περισσότερα κτήρια είναι κτισμένα με τούβλο.[139] Γενικά, δεν υπάρχει ενιαία αρχιτεκτονική στην πόλη. Η πλειονότητα των κτηρίων προέρχονται από τη Βικτωριανή εποχή και την εποχή του βασιλιά Εδουάρδου. Ελάχιστα κτήρια που σώζονται σήμερα κτίστηκαν πριν την πυρκαγιά του 1666, όπως ο Πύργος του Λονδίνου. Το Αββαείο του Ουεστμίνστερ χρονολογείται από το 1050 και είναι ένα από τα ιστορικότερα κτήρια της πόλης. Ο Πύργος του Λονδίνου φιλοξενεί συλλογή από κοσμήματα του αγγλικού Στέμματος και έχει 20 πύργους. Αρκετοί ιστορικοί ναοί βρίσκονται στην πόλη, όπως ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου που κτίστηκε το 17ο αιώνα και φημίζεται για το σπουδαίο του θόλο, ο πέτρινος καθεδρικός ναός του Σάδορκ Ρόγιαλ από την εποχή του Μεσαίωνα, ο ναός του Σαιντ Μπράιαντ του 1675, ο καθεδρικός ναός του Ουεστμίνστερ (20ός αιώνας) καθώς επίσης και τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, των αρχών του 19ου αιώνα. Στο τελευταίο κτήριο κατοικεί ο εκάστοτε Μονάρχης. Αξιόλογο είναι και το κτήριο του Βρετανικού Κοινοβουλίου ή Ανάκτορα του Ουεστμίνστερ, κτήριο του οποίου η θεμελίωση έγινε το 1050, καθώς επίσης και το μεσαιωνικό Κάστρο του Ουίνδσορ. Οι επισκέπτες επίσης μπορούν να δουν άλλα ανάκτορα, όπως το ανάκτορο του Λάμπετ (έδρα του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι), το ανάκτορο Χάμπτον Κορτ, που χρονολογείται από το 16ο αιώνα, το Κουίνς Χάουζ του 17ου αιώνα και το ανάκτορο του Κένσινγκτον, από το 19ο αιώνα. Πέρα από αυτά, η πόλη φημίζεται για τη βιομηχανική της αρχιτεκτονική, με ενδεικτικά τα κτήρια στην περιοχή Ντόκλαντς (αποβάθρες στον Τάμεση). Στο Μόνιουμεντ βρίσκεται ο υψηλότερος κίονας στον κόσμο και χρονολογείται από το 17ο αιώνα.
Κήποι
Η πόλη έχει πολλούς κήπους. Ο μεγαλύτερος στην κεντρική περιοχή είναι τα βασιλικά πάρκα του Χάιντ Παρκ (Hyde Park) και των κήπων του Κένσινγκτον (Kensington), γειτονικών του.[140] Στο πάρκο του Κένσινγκτον βρίσκεται και ο αρχαιότερος επιστημονικός ζωολογικός κήπος στον κόσμο, κοντά σε ένα ακόμα τουριστικό αξιοθέατο, το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων της Μαντάμ Τισό. Επίσης, υπάρχουν οι κήποι Χόλαντ Παρκ (Holland Park) στη δυτική άκρη του κεντρικού Λονδίνου, και το πάρκο του αντιβασιλέα στη βόρεια άκρη. Αυτό το πάρκο βρίσκεται επίσης κοντά στην οδό Μπέικερ (Baker), όπου "έζησε" ο Σέρλοκ Χολμς. Πιο κοντά στο κεντρικό Λονδίνο είναι τα μικρότερα βασιλικά πάρκα του Γκριν Παρκ (Green Park) και του πάρκου Σαιντ Τζέιμς (St James's Park). Το Χάιντ Παρκ, ειδικότερα, είναι δημοφιλές για τον αθλητισμό και μερικές φορές τις υπαίθριες συναυλίες που πραγματοποιούνται εκεί. Διάφορα μεγάλα πάρκα βρίσκονται έξω από το κέντρο της πόλης, συμπεριλαμβανομένων των υπόλοιπων βασιλικών πάρκων, του πάρκου του Γκρήνουιτς (Greenwich) στο νοτιοανατολικό σημείο της πόλης [141] και του πάρκου του Ρίτσμοντ (Richmond) στο νοτιοδυτικό σημείο. Το εξωτερικό νοτιοανατολικό Λονδίνο είναι γνωστό για τους ανοιχτούς χώρους και τις εκτενείς δασώδεις περιοχές του.
Άλλα μνημεία και αξιοθέατα
Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να δει τη Γέφυρα του Λονδίνου, η οποία κτίστηκε στη θέση της γέφυρας του Τάμεση, το 1894. Το Κόβεντ Γκάρντεν αποτελεί σημείο αναφοράς για την αρχιτεκτονική ιστορία της πόλης. Οι μουσικόφιλοι μπορούν να επισκεφθούν την περίφημη Βασιλική Όπερα, ενώ η Βρετανική Βιβλιοθήκη περιέχει πάνω από 150 εκατομμύρια τίτλους βιβλίων. Σημαντικά αξιοθέατα είναι επίσης η Βασιλική Ακαδημία Τεχνών, το Άλμπερτ Χολ[142] , η Στήλη του Νέλσον, που είναι εθνικά αναγνωρισμένο μνημείο στην Πλατεία Τραφάλγκαρ και στη μνήμη του Οράτιου Νέλσωνα[143], το Βασιλικό Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς, το Πλανητάριο, το Ενυδρείο και το σύμπλεγμα Μιλένιουμ Ντόμ, που χαρακτηρίζεται από τον πελώριο θόλο (Θόλος της Χιλιετίας).

Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 3ης ΟΜΑΔΑΣ: Τάκης Κ., Κωστής Π., Δημήτρης Σ., Γιώργος Δ.

Ώρα για επιστροφή

Να επιστρέψουμε στη Βέροια!

Ή όχι ακόμα;

Ώρα όμως δεν είναι;

Στην παιδική χαρά

Παιδιά είμαστε!

Να μην παίξουμε και λιγάκι;

Μια υπέροχη παραλία

Και μια βόλτα με το αυτοκίνητο

Στη διαδρομή προς το μουσείο

Στο δρόμο, πηγαίνοντας προς το εργαστήριο (μουσείο). Εκεί είδαμε αντικείμενα που βρέθηκαν στις ανασκαφές. Οι άνθρωποι, φύλακες-ξεναγοί, ήταν πολύ ευγενικοί. Και στο χώρο του οικισμού και στο μουσείο.

Ανάμεσα στις καλύβες του οικισμού

Καλύβες, κυκλικές και ορθογώνιες, κατασκευασμένες από ξύλο, βρύα και πηλό, στηριγμένες πάνω σε ξύλινες πλατφόρμες. Δεν ξεχνάμε ότι είναι μια αναπαράσταση του νεολιθικού οικισμού, που όμως μας μεταφέρει στον τρόπο ζωής και την κοινωνική οργάνωση των ανθρώπων εκείνης της μακρινής εποχής.

Καλύβα στη διαχωριστική γραμμή του νερού

Αυτή η καλύβα είναι κατασκευασμένη ακριβώς στη διαχωριστική γραμμή του νερού, πάνω σε στέρεο έδαφος. Κατασκευή νεότερου σταδίου, όταν οι τοίχοι ήταν καλύτερα χτισμένοι ώστε ο κίνδυνος από επιθέσεις ζώων να έχει ελαχιστοποιηθεί. Σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι κάτοικοι ζητούσαν προστασία στο τμήμα του οικισμού που ήταν πάνω σε πασάλους.

Σκεύος

Σκεύος (αντίγραφο) στο νεολιθικό λιμναίο οικισμό Δισπηλιού.

Η καλύβα του γεωργού

Εσωτερικό καλύβας γεωργού με αντίγραφα εργαλείων που χρησιμοποιούσε, κατασκευασμένων από ξύλο, πέτρα και οστά.

ΚΑΛΥΒΕΣ

Δύο καλύβες σε δύο διαφορετικές φάσεις οικοδομικής ικανότητας. Ορθογώνια η αριστερή, κυκλική η δεξιά.Χωρίς σοβάτισμα η αριστερή, με σοβάτισμα η δεξιά, με τη χρήση λάσπης από τη λίμνη ανακατωμένης με φυτικό υλικό από αυτήν, ώστε να βελτιωθεί η θερμομόνωση και η αντοχή των τοίχων.

ΒΑΡΚΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΘΙΣΜΑ

Κατασκευή από μονοκόματο ξύλο, με μία κοιλότητα και επίπεδο πυθμένα.

Δισπηλιό.

Πηγαίνοντας προς τον οικισμό

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΑΛΙΕΥΤΙΚΗΣ ΛΕΜΒΟΥ

Βάρκα επίπεδου πυθμένα, κατασκευασμένη με το σκάλισμα θέσεων σε ένα μονοκόματο κορμό (μονόξυλο), μορφής πολύ παρόμοιας με τις αλιευτικές βάρκες που χρησιμοποιούνται στη λίμνη Ορεστιάδα ακόμα και σήμερα.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ

Σήμερα επισκευτήκαμε τον προϊστορικό λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού, που βρίσκεται σε απόσταση επτά χιλιομέτρων από την πόλη της Καστοριάς. Ήταν εντυπωσιακό γιατί έχει δημιουργηθεί ένα "οικομουσείο". Δηλαδή μια αναπαράσταση του οικισμού που υπήρχε εδώ, πριν από 7.500 χρόνια. Υπάρχουν εδώ ευρήματα πρωτοφανή, με όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες του ανθρώπου. Έχουμε εδώ για πρώτη φορά, ένα μουσικό όργανο, μια φλογέρα που κατασκευάστηκε στο 5.500 π.Χ. Δηλαδή υπήρχε αντίληψη της μουσικής, όπως και ακροατήριο που άκουγε ένα μουσικό κομμάτι. Μια κοινωνική σχέση.΄
Αλλά βρέθηκε και μια ξύλινη πινακίδα, όπου υπάρχουν επάνω χαράγματα, που μας αποκαλύπτει μια προσπάθεια του ανθρώπου να επικοινωνήσει, μιας και πρόκειται ασφαλώς για ένα κείμενο. Μας φανερώνει από πόσο παλιά ο άνθρωπος, στο χώρο του Αιγαίου, προσπάθησε να "γράψει". Δηλαδή η γραφή αυτή άρχισε να εφαρμόζεται στην περιοχή αυτή,3000 χρόνια πριν από τις γνωστές σουμεριακές πινακίδες, που θεωρούνταν ως τώρα οι παλαιότερες.

Ο ΣΙΔΕΡΟΜΑΣΑΣ

ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ

Στη βιομηχανική πλευρά του Πόρτο Λίλη
ένα μόνο μηχάνημα θα δεις
Σιδερομάσας είναι το όνομά του
το ξακουστό στα πέρατα της γης

Μάσα, σιδερομάσα, μάσα, σιδερομάσα,
μάσα δυνατά πετρέλαιο, βενζίνα, κοκ και ορυκτά
και βγάζε, βγάζε, βγάζε απανωτές κονσέρβες,
σαγιονάρες,
τσίχλες ευωδιαστές, σαμπρέλες, ζελατίνες και νάιλον
κλωστές
και ό,τι άλλο θέλουν οι καταναλωτές.

Είσαι της επιστήμης το καμάρι,
είσαι της τεχνικής ο Παρθενών
και σε ζητοκραυγάζουν μ'ένα στόμα
οι τεχνοκράτες όλων των χωρών.

Μάσα, σιδερομάσα, μάσα, σιδερομάσα,
μάσα δυνατά πετρέλαιο, βενζίνα, κοκ και ορυκτά
και βγάζε, βγάζε, βγάζε απανωτές νάιλον σακούλες,
σαγιονάρες,
σκόνες χρωματιστές, φορμάικες, λεκάνες και βάρκες
φουσκωτές
και ό,τι άλλο θέλουν οι καταναλωτές.

Μαριανίνα Κριεζή

ΑΦΙΣΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Δημιουργία αφίσσας: Δημήτρης Σ.

Όταν κάποιος καπνίζει, μόρια βλαβερών ουσιών, όπως μόρια πίσσας, νικοτίνης κ. ά. εισέρχονται στους πνεύμονες. Κάποια από τα μόρια αυτά επικάθονται στα τοιχώματα των μικροσκοπικών κυψελίδων και εμποδίζουν την ανταλλαγή αερίων, ενώ άλλα, μέσω των κυψελίδων περνούν στο αίμα προκαλώντας πολλά διαφορετικά προβλήματα.
Αν είμαστε κοντά του, εισπνέουμε και εμείς βλαβερές ουσίες. Οι παθητικοί καπνιστές αντιμετωπίζουν τους ίδιους κινδύνους με τους καπνιστές. Πρέπει, λοιπόν, να αποφεύγουμε την παραμονή σε χώρους που καπνίζουν άλλοι, να αποφεύγουμε, όπως λέμε αλλιώς, το παθητικό κάπνισμα.

Η καλύτερη αφίσσα μας για την "ημέρα χωρίς αυτοκίνητο"

"ημέρα χωρίς αυτοκίνητο"

Σύνθεση-σχεδίαση:Λευτέρης Σ.